Ενα πολυ ωραιο θεμα : η φιλία στην εποχη μας

Μια αλλη προσκληση που ελαβα σημερα ειναι απο τον διαδικτυακο φιλο ωκεανο και αφορα τη φιλία στην εποχη μας.

Ειναι ενα παρα πολυ ενδιαφερον θεμα και ευχαριστω τον "ωκεανο" που με προσκαλεσε να πω τη γνωμη μου. Εγω γενικα ειμαι κλειστος ανθρωπος και εχω καποιες αρχες να τις πω, ιδιομορφιες να τις πω, παραξενιες να τις πω, τελος παντων ας πουμε οτι καταλαβατε. Δεν ειμαι και πολυ ευκολος ανθρωπος. Αυτο συμβαινει παντα στην αρχη μιας γνωριμιας και αναλογα πως θα προχωρησει, ανοιγομαι ή οχι.

Παλια ειχα περισσοτερους ανθρωπους που θεωρουσα φιλους μου, αν και σχεδον ποτέ δεν ηταν πολλοι στον αριθμο. Να ξεκαθαρισω οτι για μενα φιλος ειναι αυτο που αναφερουν οι νεοτεροι ως "κολλητο". Αυτη τη λεξη εγω δεν τη χρησιμοποιω, για μενα υπαρχουν οι φιλοι και οι γνωστοι ή αλλιως η παρεα. Πιστευω λοιπον οτι οι καλυτεροι φιλοι ειναι αυτοι που γινονται σε μικρη ηλικια. Δεν εχει την ιδια γευση ενας φιλος που γνωριζομαστε πολλα χρονια, απο εναν που γνωριζω λιγοτερα. Εγω εχω την τυχη τον καλυτερο μου φιλο να τον γνωριζω απο τα πολυ μικρα μας χρονια. Πριν παμε στο δημοτικο ειχαμε ηδη γνωριστει. Δηλαδη ειμαστε φιλοι σχεδον ολη μας τη ζωη και θα ειμαστε και για την υπολοιπη. Για μενα λοιπον αυτη η σχεση ειναι η πιο δυνατη απο ολες οσες φιλιες εχουν δημιουργηθει ειτε στην εφηβεια ειτε αργοτερα.

Επειτα εγω θεωρω οτι οι φιλιες δεν μπορει να ειναι πολλες σε καθε ανθρωπο. Γιατι δεν μπορεις να μοιραζεσαι πραγματα με πολλους ανθρωπους, και αυτο φυσικα να γινεται και απο τις δυο μεριες. Για μενα αρκουν λιγοι και καλοι, δεν ημουν ποτε ανθρωπος της ποσοτητας (εκτος απο τη σωματοδομη χαχαχαχα). Επισης να πω οτι στη φιλια δοκιμαζεσαι σε βαθος χρονου. Ειναι μια σχεση που για να διαρκεσει θελει και να δινεις και να παιρνεις. Και φυσικα δεν εννοω πραγματα που εχουν σχεση με την υλη, η φιλια για μενα ειναι ιερο πραγμα. Ποτε δεν μετρησα ενα ανθρωπο με βαση την κοινωνικη του θεση ή τα χρηματα που βγαζει ή το τι αμαξι εχει και λοιπες τετοιες αρλουμπες. Και ποτε δεν θα μετρησω. Η φιλια ειναι ενωση ψυχων και χαρακτηρων.

Επισης να πω οτι για μενα ειναι φιλοι μου και αρκετοι ανθρωποι που ειμαστε συγγενεις, αλλά οχι ολοι. Εχω διαλεξει καποιους πιο κοντινους συγγενεις μου και ειμαστε και φιλοι περα απο την σχεση αιματος που ετυχε να εχουμε. Και οταν λεω κοντινους, δεν εννοω στο βαθμο συγγενειας, αλλά στη σκεψη, στο χαρακτηρα και στον τροπο ζωης. Πολυ περισσοτερο φιλος μου ειναι ενας μακρινος μου ξαδελφος απο καποιους πιο κοντινους συγγενεις, ακομα και πρωτου βαθμου.

Μεγαλωνοντας βεβαια, θεωρω οτι ειναι δυσκολο να κανω νεους φιλους, επαναλαμβανω με την κυριολεκτικη και πραγματικη εννοια της λεξης για μενα. Και μου εχει συμβει και να χαλασω φιλια πολλων ετων μετα απο παρεξηγηση, για λογο που εγω θεωρησα τοτε παρα πολυ σοβαρο. Καλυτερα με λιγους και εκλεκτους, παρα με περισσοτερους. Αλλά τωρα ειναι πολυ πιο ευκολο να κανω παρεες, και αρκετες απο αυτες καλες.

Πιστευω οτι τις περισσοτερες φορες εμεις οι ανθρωποι κανουμε τις σχεσεις μας να φαινονται και να ειναι δυσκολες. Πολλοι εχουμε απαιτησεις απο τους συνανθρωπους μας χωρις ομως να ειμαστε διατεθειμενοι να δωσουμε κατι απο τον εαυτο μας. Και πολλοι κρυβομαστε πισω απο μασκες και δεν αφηνουμε τον εαυτο μας ελευθερο να απολαυσει τις μικρες χαρες. Σιγουρα υπαρχουν δυσκολιες, αλλά πολλες φορες βαζουμε και οι ιδιοι εμποδια. Και στο τελος μενουμε μονοι μας να κλαιμε τη μοιρα μας. Παλιοτερα οι ανθρωποι ηταν πιο ανοικτοι και δεν εθεταν χαζες προφασεις οπως "δεν εχω χρονο", "δεν προλαβαινω", "δεν εχω λεφτα για να ανταπεξελθω στις κοινωνικες μου υποχρεωσεις", "εχω πολλες δουλειες" και διαφορα τετοια ανοητα δηθεν "επιχειρηματα". Παλια ποσοι ειχαν αυτοκινητο; Και ομως βρισκονταν και επικοινωνουσαν και πιο συχνα και κυριως ανοιγαν την καρδια τους στους γυρω τους. Σημερα παραβλεπω "κλειδωμενες" καρδιες και αυτο δεν μου αρεσει καθολου.

Και κατι τελευταιο πολυ πολυ βασικο για μενα. Τον πραγματικο φιλο τον βλεπω εγω σε στιγμες χαρας και οχι λυπης. Μπορει να ακουγεται λιγο παραξενο, αλλά πιστευω οτι ειναι πιο ευκολο να βρεθουν ανθρωποι κοντα σου σε μια λυπη παρα σε μια χαρα. Και για μενα αυτοι που χαιρονται με τη χαρα μου, ειναι πολυ σημαντικοι ανθρωποι. Το ιδιο κανω και εγω βεβαια ως χαρακτηρας, χαιρομαι ειλικρινα με τη χαρα ανθρωπων που βρισκονται κοντα μου. Ποτε δεν εχουν περασει απο το μυαλο μου αισθηματα ζηλειας ή φθονου ή κακιας για ανθρωπους που αγαπαω σε περιπτωσεις που εκεινοι χαιρονται ειτε μετα απο καποια επαγγελματικη τους επιτυχια ειτε μετα απο προσωπικες στιγμες χαρας. Γιατι μη μου πειτε οτι δεν εχετε συναντησει ανθρωπους που απο φιλοι γινονται φιδια ή τετοιες παρομοιες καταστασεις; Γιατι εγω δυστυχως βλεπω πολλους που δεν χαιρονται με τη χαρα του διπλανου τους.

Να τελειωσω καπου εδω με το θεματακι αυτο, το παρα πολυ ενδιαφερον για τη ζωη μας. Να ευχαριστησω για αλλη μια φορα τον ωκεανο για την προσκληση.
Και να καλεσω και γω με τη σειρα μου τους/τις διαδικτυακους φιλους/φιλες

Στελιο, scorpio, τριανταφυλλακι, Τασσουλα, Νατασσα, Μανο (αν τυχει και μπει εδω), Φαιη, Βασια, Γλαρενια, Μαρια, tractatus, ΠανΠαπ, Τζονακο, NDN, Μαριαννα, την ψυχη, την Κικη, το Swell, την Ελλη, την Κατερινα, τον Τρυφωνα, τον "ψαρα", την Αννα, την ενεσουλα, τη συντοπιτισσα, το ψιθυρακι, τη Νιοβη, τη Μεροπη και οποιον αλλο/η θα ηθελε να συμμετασχει ή τυχον εχω ξεχασει.