ΟΝΕΙΡΑ

Πριν απο λιγες μερες ελαβα προσκληση απο την αγαπητη Θαλασσινη για να λαβω μερος σε ενα blog-ο-παιχνιδο σε σχεση με τα ονειρα.
Ως ανθρωπος γενικα ειμαι πολυ της σταθεροτητας και της επαφης με τη γη. Οχι πως δεν εχω τις στιγμες που ειμαι λιγακι ή περισσοτερο ρομαντικος, μα ειναι σαφως λιγοτερες. Παντα θυμαμαι τον εαυτο μου να ειμαι πολυ σοβαρος, αλλά ποτε σοβαροφανης. Τα τελευταια λιγα χρονια εχω γινει πιο ανοικτος ως ανθρωπος, σε σχεση με το παρελθον. Χρησιμοποιω περισσοτερο τη λογικη και μετα τα υπολοιπα. (Εξαιρουνται τα προσωπικα θεματα, οπου σαφη ρολο παιζει και η καρδια. Αλλά ακομα και εκει αν δεν υπαρχει εγκεφαλικη επαφη δεν μπορει να υπαρξει τιποτα παραπανω.)
Τα ονειρα μου ειναι αρκετα εως πολυ χειροπιαστα και μαλλον αρκετα υλοποιησιμα. Ισως επειδη καποια πραγματα, και εξαιτιας προσωπικων λανθασμενων χειρισμων, δεν πηγαν οπως τα σκεφτομουν στα εφηβικα χρονια να το κανω και σαν αμυνα, δεν το ξερω. Προσπαθω πλεον να χαιρομαι το παρον και τις μικρες χαρες της ζωης πλαι σε αγαπημενους ανθρωπους και να μην βαζω μεγαλοπνοους ουτε και μακροπροθεσμους στοχους. Θελω να βαδιζω στη ζωη μου βημα βημα και δεν μου αρεσουν τα αλματα. Αυτο που θελω ειναι να ειμαστε καλα στην υγεια μας εμεις και οι κοντινοι μας ανθρωποι και τα υπολοιπα θα γινουν. Και αν δεν γινουν δεν θα σκασουμε κιολας.
Ενα πραγμα που θα μου αρεσε να συνεχισει και στο μελλον ειναι τα ταξιδια που για μενα ειναι πολυ απαραιτητα. Ειναι ενας τροπος να ξεφευγω απο τα ασχημα της πολης και να γνωριζω τοπους. Και βοηθαει παντα η θυμιση αγαπημενων τοπων στην ξεραϊλα και τη ρουτινα της καθημερινοτητας. Πολλες φορες θυμαμαι ωραιες γωνιες της πατριδας μας και γεμιζω χαρα και θετικα αισθηματα και σκεψεις.
Ενα αλλο που θα ηθελα να πω ειναι οτι παρα πολυ σπανια βλεπω ονειρα στον υπνο μου. Ή και αν βλεπω, δεν θυμαμαι παρα ελαχιστα.
Και κατι αλλο που για μενα ειναι παρα πολυ σημαντικο. Για μενα τα ονειρα δεν ηταν ποτε ατομικα. Δεν μπορουσα ποτε να φανταστω τον Αντωνη ευτυχισμενο με τους ανθρωπους γυρω του να μην ειναι και να μην περνουν καλα. Φανταζομουν τη χωρα στην οποια ετυχε να γεννηθω και να ζω να προχωραει και μαζι να προχωρουν και οι κατοικοι της. Ειδικα σε αυτο καποια στιγμη ειχα απογοητευθει εντελως, αλλα τωρα τελευταια εχω αρχισει να βλεπω ενα μικρο φως στο τουνελ. Οχι πως τα πραγματα πανε καλα, το εντελως αντιθετο. Αλλά βλεπω και ακουω και διαβαζω οτι ειναι αρκετος ο κοσμος που θελει να ξεφυγει απο τη στειρα και αγονη ατομικιστικη λογικη και ξαναγυρνα σε μορφες συλλογικοτητας. Γιατι για μενα μονο ετσι θα παμε μπροστα. Οταν καταφερουμε να υποταξουμε το εγω στο εμεις.

Αυτα τα ολιγα απο μενα για το "παιχνιδι" αυτο. Επειδη εχω αργησει λιγακι να ανταποκριθω, ηδη αρκετοι απο οσους θα ηθελα να προσκαλεσω εχουν απαντησει. Οποτε οποιος θελει, το συνεχιζει.