Να μη νικήσει ο φόβος ... !

(το ελαβα με mail και το δημοσιευω εδω)

Η εγκληματικότητα χτύπησε κόκκινο εδώ και πάρα πολύ καιρό, όλοι όμως εσκεμμένα το κρύβουν....: Το κράτος και οι αρχές για να μην φανερώσουν την αδυναμία τους, εμείς για να το ξορκίσουμε, γιατί όταν δεν συζητάς κάτι δεν σου χτυπάει την πόρτα...(χα, τι παγίδα!)

Και η βία δεν είναι πια όπως τη ξέραμε.....

Είναι μεταλλαγμένη, πιο σκοτεινή, εκπροσωπεί ένα βαθύτερο μίσος, εκδικείται την αδιαφορία μας..

Πριν 2 εβδομάδες, μία Τετάρτη βράδυ λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στην περιοχή μεταξύ Πατησίων και Αχαρνών στο ύψος της οδού Ιθάκης, η Μαργαρίτα αποχαιρέτησε τους φίλους της, τους οποίους είχε επισκεφτεί από νωρίς και βγήκε στον δρόμο για να πάει μέχρι το αυτοκίνητο της που είχε παρκάρει πιο κάτω...

Πίσω της περπατούν σιωπηλά-σχεδόν αόρατοι- 2 τύποι με κουκούλες.

Ασυναίσθητα η Μαργαρίτα γυρνάει το κεφάλι, πριν προλάβει να καταλάβει οτιδήποτε τρωει μπουνιά στο πηγούνι, πέφτει κάτω.

Δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα, συνεχίζουν να την χτυπούν ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ...

Γεμίζει αίματα...Τους απλώνει σιωπηλά το χέρι με την τσάντα και τους την δίνει για να σταματήσουν, για να την αφήσουν.

Παίρνουν την τσάντα και....

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΤΗΝ ΧΤΥΠΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ!

Η Μαργαρίτα φωνάζει...

Η γειτονιά κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες και τον φόβο...

Κάποιος πίσω από ένα παράθυρο, (ευτυχώς) φωνάζει τουλάχιστον...

Οι 2 «άντρες» σταματούν να την χτυπάνε και το βάζουν επιτέλους στα πόδια.

Την αφήνουν ήσυχη..

Ένα πακέτο χαρτοπετσέτες προσγειώνεται δίπλα της... το πετάξανε από ένα μπαλκόνι! (που είναι οι «άνθρωποι» ρε παιδιά; )

Τα κόκαλα του προσώπου, το πηγούνι, τα δόντια, όλα σπασμένα..

Ο πόνος πρόκειται να συνεχιστεί για μήνες με διορθωτικές επεμβάσεις, με λάμες στο πηγούνι και στα κόκαλα του προσώπου, με ραμμένα τα κόκαλα του στόματος στα δόντια, με σύρματα, για να επανέλθει το στόμα στην προηγούμενη κατάσταση...

Η μόνη τροφή που θα δέχεται η Μαργαρίτα για πολύ καιρό θα είναι λίγο ζουμί από κρέας ή ψάρι με καλαμάκι...

Δεν μπορεί να μιλήσει, θα μπορεί μόνο να γράφει για να πει τι θέλει..

Κι ο πόνος της ψυχής της μιλάει περισσότερο μέσα απο τα μάτια της...

Κι ο φόβος που εγκαταστάθηκε μόνιμα πλέον, χτίζοντας αυθαίρετο στα καμένα της ψυχή της;

Ναι, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι χειρότερα, μόνιμη εξωτερική αναπηρία ή θάνατος... (η αναπηρία της ψυχής έχει επιτευχθεί!)

Η επίσημη απάντηση της αστυνομίας: «Θα κάνουμε ότι μπορούμε, δυστυχώς έτσι είναι πια τα πράγματα, να μην κυκλοφορείτε καθόλου τα βράδια μόνοι σας, ειδικά οι γυναίκες...»

Μα που ζούμε τελικά; στην ωραία μας Ελλαδίτσα; Στην Αθήνα, που ήταν η «ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι»; Μήπως γίναμε Αφγανιστάν; Καμπούλ και δεν το ξέρουμε; Μήπως οι γυναίκες να φορέσουν μπούρκα και να υπόκεινται σε απαγόρευση κυκλοφορίας;

Εδώ δεν κλέβουν πια μόνο τσάντες, κλέβουν και βιάζουν τις ελεύθερες ψυχές μας...

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1. Ποιοι είναι αυτοί οι 2 τύποι, αυτά τα καθάρματα που χτυπάνε έτσι έναν άνθρωπο, μια κοπέλα; Που είναι σίγουρο ότι το έχουν ξανακάνει –και οι ίδιοι και άλλοι-και θα το κάνουν και αύριο πάλι, κι ας μη το αποκαλύπτει η αστυνομία;

2. Τι κοινωνία έχουμε φτιάξει που δημιουργεί ανθρωποειδή-βαμπίρ που τρέφονται με αίμα; που εκδικούνται και ηδονίζονται με τον πόνο του άλλου;

3. Που είναι όλοι αυτοί που άκουγαν και έβλεπαν τι γίνεται και κρυβόντουσαν; Είναι πιο ισχυρός ο φόβος από την αυθόρμητη ανθρώπινη αντανακλαστική αντίδραση να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο; Που είναι οι συνάνθρωποι;

4. Γιατί το επίσημο κράτος δεν παραδέχεται ότι κυκλοφορούν μεταλλαγμένα αποβράσματα που μπορούν να κάνουν το μεγαλύτερο κακό, και αυτό δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει τίποτε;

5. Τελικά, εμείς οι Έλληνες πολίτες σε ποιον να ακουμπήσουμε και να αναζητήσουμε βοήθεια, συμπαράσταση, πρόληψη, ζεστασιά, φροντίδα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Ας οργανωθούμε μόνοι μας, δεν υπάρχει άλλη λύση.

ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ 2 ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ, αύριο το παιδάκι μας που θα το στείλουμε απέναντι στο ψιλικατζίδικο, η μαμά μας που θα γυρνάει απο κάποια μπιρίμπα, εμείς που ανυποψίαστοι θα γυρνάμε στο σπίτι, ίσως πάθουμε τα ίδια ή χειρότερα.

Μιλήστε αν ξέρετε κάτι γι αυτό ή για άλλη τέτοια περίπτωση!

Να μην νικήσει ο φόβος, να μην τον χρησιμοποιούν για να μας ελέγχουν!

Να μην αφήσουμε να μας ξεσκίζουν την αξιοπρέπεια, την ελευθερία , την υπερηφάνεια, τα κεκτημένα, την ζωή μας την ίδια!

Στείλτε ότι γνωρίζετε στο eleftheri@freemail.gr

Y.Γ. Φίλοι μου, είμαι εξοργισμένη: έχουν αφήσει επίτηδες την γειτονια μας να παρακμάσει, δεν την αστυνομεύουν, της ξεριζώνουν κάθε τι πράσινο και όμορφο, καθε τι που θυμίζει πολιτισμό και φυτεύουν βρωμια και φόβο... Ας οργανωθούμε απο μονοι μας.

Αν θελετε προωθείστε την ιστορία με αυτό που συνέβη στην φίλη μου, μήπως βοηθήσουμε σε κάτι...

Ας μην χάσουμε καθε ελπίδα! Είμαι στην διάθεσή σας,