Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΑΙΔΙΚΑ-ΠΑΙΔΙΚΟΕΦΗΒΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ



ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟ 1985 (ΑΡΚΕΤΑ ΠΡΙΝ ΘΑ ΕΛΕΓΑ)

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ειμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Δεν είχαμε air-condition, ούτε στο σπίτι, ούτε και στο αυτοκίνητο, και περιμέναμε μέχρι τις 5 να δούμε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

4 σχόλια:

Παναγιώτης Παπαχατζής είπε...

Το είχα διαβάσει παλαιότερα. Πολύ καλό. Και να σκεφτείς οτι χθές σκεφτόμουν την παλιά μου γειτονιά. Αφορμή εκείνος ο τύπος που πυροβόλησε ένα δύστυχο για να του πάρει το κινητό. Το περιστατικό συνέβη στην οδό Ροστάν, στα Πατήσια. Λίγα μέτρα ποιο κάτω, στο συγκεκριμένο δρόμο, μεγάλωσα και "αλήτευα" μαζί με τους άλλους πιτσιρικάδες μέχρι να νυχτώσει. Άλλες εποχές...

αντωνης είπε...

Εντελως αλλες...και που ειμαστε ακομα.
Οφειλω βεβαια να πω οτι τα σημερινα πιτσιρικια πολλες φορες με κολλανε στον τοιχο.

Lego είπε...

Να προσθέσω το τρικάβαλο στα ποδήλατα BMX; :D
το ποδόσφαιρο με κουκουνάρια και μπαλάκια του τένις στην καλύτερη περίπτωση.
Ακόμα το περίφημο κολονάτο και τη σχιζοφρένεια στο σχολείο και τόσα άλλα...

Τα παιδικά μας χρόνια ήταν πιο αγνά και αθώα!

Ili είπε...

Της γενιάς σας είμαι κι εγώ, δυστυχώς, αλλά δεν πέρασα και τόσο καλά, γιατί συνέχεια μετακομίζαμε στην Ελλάδα και δε μπόρεσα να κάνω σταθερούς φίλους και παρέες 
Για να πω και την αλήθεια μου, μέχρι το γυμνάσιο μου απαγορευόταν ακόμα και το τσάι, πού κόκα κόλα ;ρ
Επίσης μέχρι να μετακομίσουμε στην επαρχία όπου οι γονείς μου μπορούσαν να μένουν σπίτι στις εφημερίες γιατί ήταν κοντά το νοσοκομείο, έπρεπε πολλές φορές, ακόμα και 5 χρόνων παιδάκι, να μένω μόνη στο σπίτι. Βέβαια αυτό στις μέρες μας οι γείτονες θα το κατήγγειλαν, πιθανότατα, αντί να βοηθήσουν, οι γονείς μου θα ήταν τρόφιμοι σε κάποιες φυλακές κι εγώ θα μεγάλωνα σε κάποιο ίδρυμα ;ρ
Κατά τα άλλα, όμως, πιστεύω ότι ένα παιδί πρέπει και να τρέξει, και σαβούρες μπόλικες να φάει, και να πονέσει, και να κλάψει. Μαθήματα ζωής είναι όλα αυτά, που πρέπει να τα ζει ο καθένας στην κατάλληλη ηλικία.
Και σίγουρα, αν και χρειάστηκε να σταθώ στα πόδια μου από μωρό, δεν έγινα ένα βλαμμένο «emo», που τα’χει όλα στο πιάτο και ξάνει το μαλλί, βάζει eyeliner στα μάτια, και κάθεται περίλυπο στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος, πιστεύοντας ότι κανείς δεν καταλαβαίνει το δράμα που περνά επειδή οι γονείς δεν του πήραν το 987654789ο ζευγάρι prada παπούτσια….
Αχ, θέλω να φέρω υγιή παιδιά, πραγματικά παιδιά σ’αυτόν τον κόσμο…. Κι ας μη γίνω ποτέ rock star! ;)p